Afstoffen

 De toch eerder zeer matige onmatigheid als vleugje van een ouderwetse zaterdagavond heeft desondanks geresulteerd in een onmiskenbaar katertje.

 Ach, het heeft ook wel weer wat. Het herinnert aan andere tijden. Tijden die misschien niet beter waren, hoewel het wel zo aanvoelt, maar waarin alles wel een stuk makkelijker en vanzelfsprekender ging. Een beetje nostalgie op de zondagmorgen. Niet dat ik nou terug verlang naar dooie muizen in mijn mond, spijkers in mijn hoofd en een maag, die bij het idee van vocht of voedsel van schrik in elkaar krimpt.

 Het zit 'm meer in de avond er voor. En dan niet de laatste, zeg 2-3 uur waarvan er al eentje nodig was om thuis te komen. De rest van de tijd verspilde ik dan in Le Carafon. In die uren was het duidelijk, dat het mis was en desondanks nog ff doordouwen. Irrationeel gedrag waar ik in nuchtere toestand nooit last van heb en ook nooit gehad. D'r zat altijd een knik in dergelijke avonden. Een 'point of no return'. Daar voorbij was er gewoon geen houden meer aan en de vernieling de enige nog resterende optie. Dat herken ik wel bij meer 'foute' bezigheden. Ja, er zijn ook momenten uit de 'goeie oude tijd' die ik beter niet meer kan overdoen.