De daadkrachtige start van vanochtend getrakteerd op een Franse streep door de rekening. Nu flubbert het weer naar alle kanten, spelen de zenuwen op en mag ik alles in mezelf tot orde roepen. Het stelt allemaal niks voor, en toch! Het verkeerde iets op het verkeerde moment. Een verstoring die precies de goede dwz helemaal verkeerde zenuw weet te raken.
Pas op de plaats. Relativeren. Schade beperken. Desnoods de befaamde ademhalingstaktiek. En straks verder gaan, liefst alsof niets gebeurd is. Handen in de aarde. Dat werkt altijd wel. De was zie ik er bij inschieten. Kom op, niet direct zo zwartgallig.
Het gemak waarmee in uit het veld ben te slaan, laat me iedere keer weer versteld staan. Het gaat er ook nauwelijks op vooruit. Je zou enige afharding verwachten, maar die is ver te zoeken. De zwakke plekken blijven overgevoelig. Afhandelen die hap. Makkelijker gezegd dan gedaan. Het is niet iets wat ikzelf in de hand heb of zou kunnen hebben. Maar misschien 'ns mee aan de slag gaan? Proberen. Masseren. Zoeken. Derden verleiden. Valt er nog iets te verleiden? Ik heb geen idee. Gaan ik dat nog krijgen? Hoe? En dan? Het is een heilloze weg. Hoe verlos je jezelf uit een door de omstandigheden ingegeven lijdensweg? Iemand?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten