Als je al het gezeur en gezever over corona tot je laat doordringen, niet teveel, een beetje is genoeg, dan is het net alsof de hele wereld lijdt. Maar dan wel een nieuw soort lijden, lijdloos lijden met volle buik, vrije tijd en de vrg of de vakantie wel door kan gaan of niet. Natuurlijk zijn er een paar echte slachtoffers, maar die hadden het zonder het virus ook al niet best.
Ik ga hier niet voor een oorlog pleiten, wil mijn leven die ervaring graag besparen, maar ik heb inmiddels met regelmaat last van plaatsvervangende schaamte, als ik weereens lees hoe iemand of een instantie, een speciale groep of een ondernemen (vooral die grote) leegloopt over wat hem/haar/het niet allemaal is en wordt aangedaan door het virus en de manier waarop het aangepakt wordt.
Er bestaat natuurlijk de mogelijkheid, dat ik volledig buiten de werkelijkheid vertoef en de kolonnes misloop, die dwars door het land trekken opzoek naar maagvulling, al zijn het maar half verrotte aardappelen. De stervenden niet zie, die in de berm gelegen hun laatste zuchtje leven koesteren. De inmiddels vaak onttakelde autowrakken over het hoofd zie die overal en nergens achtergelaten worden door gebrek aan olie, diesel en benzine. Nee, uitsluiten kan ik het niet, maar ws is anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten