Kritisch moment. Ik duw tegen een plafond. Weet ik door te stoten, blijf ik hangen of zak ik terug? Til ik mezelf en mijn bezig zijn met (het) leven naar een hogere 'niveau', een schep er op of blijkt het streven wederom te hoog gegrepen. Je voelt het duwen. Je wilt verder. Tegelijkertijd wordt je tegengehouden, want je weet beter. Je heb vaker geproefd en geroken maar zelden genoten. Terug naar een nwe aanloop was de regel. Het genot de uitzondering. Dus aarzel je bijvoorbaat, waar je koploos in zou moeten duiken.
Zelfcensuur. Je gelooft het niet. Vertrouwt het voor geen meter. Tast de grond voor je voeten af naar valkuilen. Kan het? Schuifelt een stapje vooruit en haalt opgelucht adem, als het blijkt, dat je blijft staan. Nog een stapje? Maar weer voelen. Dit kan niet. Dit moet fout gaan. Nee werkelijk, nog steeds houdt de grond onder je voeten stand. Sprintje dan maar? Een sprong in het ongewisse? Iets houdt je tegen. Met je voet tast je de volgende paslengte af op zwakke plekken. Bedriegt het gevoel? Wordt je tot teveel verleid? Weer schuifel je een stapje voorwaarts.
Het nwe lokt. Het oude laat bijna los. Aantrekkingskracht versus houvast. De doorslag laat op zich wachten. Morgen misschien? Wie weet. Spannend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten