Vijf jaar geleden was het de officiële feestdag van onze trouwerij, Na een tocht met een koets door Sibiu naar het openluchtmuseum Astra en een proforma kerkdienst in een houten kerkje, want de eigenlijke dienst was al op donderdag geweest, kon het feest in Hotel-restaurant Silva beginnen. Rozen, overal rozen waar je ook heen keek. Het was Mariana's droom, die werkelijkheid werd. Misschien ook de trouwerij maar vooral toch al die rozen. Mensen hebben het nog over het feest.
Maar vijf jaar geleden dus ... nog een jaartje erbij en Mariana is de vrouw, waarmee ik het langst getrouwd ben. Met Irene waren het 8 of 9 mndn toen ze bedacht, dat ze wel met twee man verder wilde en met Yoland waren het net 5,5 jaar, voordat de dood haar uit het leven griste. Dat alles in een tijdsbestek van een jaar of veertig. Gaat de tijd snel? Niet echt. Tijd wordt wel in toenemende mate een steeds surrealistischer gegeven.
Ga ik terugkijken? Zou een geschikt moment zijn om de kronkels te aanschouwen, die ik in mijn leven heb gemaakt. Veertig jaar geleden kon ik niet bevroeden, dat ik ooit in Roemenië zou belanden. En nu is het soms moeilijk om op een rijtje te houden, hoe ik er gekomen ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten