Ik mis een verhaal met hetzelfde effect als de tuin. Je kunt er altijd wel wat aan doen en eenmaal bezig verlies je jezelf er heel makkelijk in. Tegenwoordig stap ik in de truck, start 'm op, geef gas en ga onderweg. In Bremen wachten ze op medische apparatuur waarmee ik nu in Vilnius sta. Onderweg bedenk ik me echter niet veel, vloek af en toe en geniet op de daguren van het landschap waar ik doorheen scheur met wettelijk toegestane en dus zeer overzichtelijke snelheden.
Ipv de fantasie te prikkelen laat ik 'm uit(waaien). Ik stuur en stimuleer niks. dat is meer nachtwerk zonder dat ik daar een dikke vinger bij in de pap heb. Maar de nacht is behalve chaotisch ook zelden reproduceerbaar. En is dat wel zo, is er geen touw aan vast te knopen. Nee, het gaat om iets wat doorloopt, een kop en een staart heeft, vangrailvrij alle kanten op kan en het aan mij is om te sturen.
Als ik dan naar de aantallen achter de zeven blogcategorieën kijk, staan de schrijfels met 91 bijdragen eenzaam op de laatste plaats. De bezemwagen is me daar, volgens mij, al gepasseerd. O ja, je kunt er cursussen in volgen, maar zoals bij alles, wat niet uit mijn eigen kunnen komt, interesseert me niet zoveel. Eigenlijk is het geschrijf de eerste en enige activiteit waar die instelling spaak loopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten