Spaanders

  Wat in twee dagen gezaagd is, heb ik in één dag klein gehakt. Ik had met een dag meer rekening gehouden. Niet verkeerd. En passent nog een halfslachtige poging ondernomen om een vinger te halveren. Nu ben ik niet zo van het halfslachtige, maar in dit geval is het wel prettig, dat ik niet doortastender ben opgetreden. Ik schat in, dat we voor een winter of drie van aanmaakhoutjes zijn voorzien. En we zijn nog niet door het sloophout heen!

 Het verloop van zo'n dag, want al voor elven begonnen en pas tegen zessen het bijltje erbij neergegooid, is prachtig om te zien. Begin is min of meer enthousiast. Het moet maar en tegen staat het me ook niet. Ff onderweg hak ik bijna fluitend de op lengte gezaagde plank- en latrestanten in mooie dunne aanmaakhoutjes. Na een uur of wat een fles water er tegen aan. Ik zit in de zon te werken en bedenk me, dat de lol van afzien in de zon er ook af is.

 De lunch uitbesteed aan Calzone en na de pizza verder met hakken. Animo is nog steeds aanwezig. Ik zit. Ik kijk om me heen (niet teveel). Ik hak. Na drieën een serieuze pauze. Een eerste wijntje. Mijn rechterhand wil niet meer echt strekken en de rug begint zich te melden. Ik ben over de helft en twijfel. Stop ik of zet ik door? Ik kies voor de laatste optie. De resterende stapel ziet er uit alsof ie vandaag te doen zou moeten zijn.

 Het blok hout waarop ik zit zou iets hoger prettiger zijn, verder nog steeds geen fysieke dwarsliggers. Daarvoor begint het tussen de oren te rommelen. Dat gaat heel subtiel met vrgn als 'Ga ik dit allemaal nog opstoken?'. Een vrg met een dubbele bodem voor wie weet hoeveel brandhout ik in het pand aan de OG hebt gehakt en in Frankrijk idem dito. Brandhout hakken en oude stenen schoon bikken. Twee rode draden door de laatste 25 jaar heen.

 Achter mijn rug beginnen de honden onrustig te worden. Het zal rond de klok van vijven zijn. De rug dwingt tot regelmatig opstaan en in feit hak ik nog maar op het tandvlees. Maar het eind is in zicht èn ik haal het een minuut of twintig later. Gata!!