Invulling

 Het gaat allemaal op z'n zondags maar dan weer dit, dan weer dat. Zonder terras geen stil zitten bij mij, tenzij je het hangen voor de Pc meetelt. Mariana houdt strikte zondagsrust. Op zondag werk je niet in het veld. En dus ook niet in de tuin. Beesten verzorgen is oké, de rest in feite 'not done'. Niet zo strikt als in de 'zwarte kousen'-streken, maar je ziet niemand bezig in veld of tuin. Behalve ik dan.

 Ik zal niet met de bosmaaier te keer gaan, maar een beetje harken en schoffelen moet kunnen. Mariana zit er dan bij, kijkt en daar blijft het bij. Ik ga niet vanwege het feit, dat het zondag is, een partij zitten duimen draaien. En Mariana voelt zich absoluut niet geroepen om iets te doen, als ik bezig ben. Ieder z'n/haar eigen gangetje. Ieder z'n eigen God, zal ik maar zeggen.

 Geen idee of de mijne nu zo coulant is of dat ik gewoon schijt aan de regels heb. Het moet ergens rond mijn achttiende zijn geweest, dat ik het geloof wel geloofde. Heb jaren later wel een hoop werk gemaakt om na een scheiding ook van het kerkelijke huwelijk af te komen. Een hoop mensen waren daar verbaasd over. Voor mij had dat niks met kerk of toekomstige mogelijkheden te maken. Het was gewoon een principe kwestie. Weg, dan ook helemaal weg. Niet nog ergens met elkaar verbonden zijn, terwijl de werkelijk anders in elkaar zit. En dat is trouwens gelukt ook.