Als ik zo naar de tuin kijk (bij daglicht), heb ik het een heel eind geschopt, maar ben nog laaaaaaaang niet, waar ik zijn wil. En als ik naar de schuur kijk of het huis of het gastenhuis geldt precies hetzelfde. En dan bedenk ik niks nieuws maar richt me alleen op wat van begin af aan in het hoofd heeft gezeten.
Je zou er een paar versnellingen op moeten gooien en van 's morgens vroeg tot 's avonds laat mee bezig moeten zijn en dan zou ik over een jaar een heel end zijn .... als ik in de tussentijd niet dood ben neergevallen. De houding van 'Nog zoveel jaar en dan eindelijk met pensioen en de tijd hebben voor .... (vul maar in)'.
Ik heb daar duidelijk niet voor gekozen, omdat ik nu wil kunnen doen, wat voor mij het belangrijkste is en niet straks pas, als ik nog minder tijd heb dan nu. Maaaaar dan gaat alles wat daar omheen moet gebeuren wel eeeeerg langzaam. Een regelmatig terugkerend discussiepuntje met mezelf.
Uitbesteden is een optie, maar die ergernis wil ik me niet aan doen. Wat nog moet gebeuren is niet alleen tè gedetailleerd maar ook tè zichtbaar om van een ander mijn invulling te verlangen zonder er zelf permanent naast te staan. En dan kun je het beter zelf doen. Toch?
Zo'n derde, wat achtste keer opnieuw beginnen is geen kattepis. Het maakt je een ander mens, als ik me met mijn broer vergelijk, die een keer, welgeteld één keer opnieuw is begonnen, toen hij trouwde en het ouderlijk huis verliet, al bij de belasting werkte en daar nog steeds zit. Beter? Geen idee. Ongetwijfeld makkelijker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten