Een taart voor Anna, Mariana's zorgkindje en mijn dag zit erop. Negentig wordt ze morgen. Heeft haar generatie in het dorp vrijwel geheel overleefd. Vriendin van Mariana's moeder en nu dus onder de hoede van de dochter. Overlappende generaties t/m Mariana's oma van moeder's kant, waar Mariana het grootste deel van haar leven mee heeft doorgebracht cq bij heeft gewoond. Èn waardoor Mariana tot op het bot verwend is geweest m.a.g. een wereldbeeld met vreemde trekjes, waar ik verder niet over ga uitwijden.
Bijzondere vrouw of beter vrouwtje want ze is al nooit groot geweest maar loopt nu zo krom, dat ze niet boven mijn heup uitkomt. Doof (natuurlijk), weet niet meer wat ze vijf minuten geleden gedaan heeft, maar kan uitgebreid verhalen over haar jeugd en het Coves van toen. Dat hoor ik dan weer als verhaal. Ik ben niet zoveel bij haar op bezoek als Mariana. Nauwelijks eigenlijk. Ze leeft bij de dag afhankelijk van hoe goed of slecht ze zich voelt.
Ze wordt door meer mensen 'in de gaten' gehouden dan Mariana alleen. Er kookt iemand voor haar. Gelukkig heeft Mariana dat niet op zich genomen, want dan was ik dagelijks de klos geweest. En er waaien nog een paar andere lieden, mn vrouwen voorbij. Haar zoon (enige) woont te ver weg om ff langs te wippen, en van haar kleinkinderen hoeft ze het niet te hebben. Die vinden haar, als ik de verhalen goed duid, alleen maar oud, vervelend en lastig. Enkel goed om haar pensioen af te troggelen. Wat hier bij veel mensen nog 1x per mnd contant uitbetaald wordt door de postbode. Wij fungeren inmiddels als Anna's matras, daar kunnen ze niet zomaar bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten