Wankel en wiebelig. Het is weer ff d'r bij blijven om de goede richting en iets van een vaart er in te houden. Als ik me ergens in vastgebeten heb of het goed doorstoomt krijgt de verstoring geen kans. Maar zo gauw het langzamer gaat en/of minder duidelijk is, dan verschijnen zo de kinkjes in de kabel. En waarom? Om niets of alles of iets daar tussenin. Geen idee dus.
Geen zin? Ja, ook. Maar meer als gevolg dan als oorzaak. Ik heb het vaker omschreven met 'tegenzin' of 'afkeer'. Wat dan weer meer de omschrijving van de vorm is waarin het gebeuren zich aandient en dus ook niet de oorzaak is. Wat is het dan wel? Er is niets wat ik nu wel zou willen doen ipv waar ik mee bezig ben. Ook geen kwestie van voorkeur dus. Het gaat ook niet om niets te willen doen. Het gaat om niet bezig willen zijn, waarmee ik bezig ben, ongeacht wat die bezigheid behelst en zonder lonkend alternatief.
En als ik er aan toegeef, dan zoek ik vervolgens naar iets om te doen, omdat ik (ook) geen zin heb in duimen draaien of neuspeuteren. En weer bezig, dan is daar weer dat verzet, etc. Het enige wat enigszins werkt is niet bezig zijn met het niet bezig willen zijn, als ik ergens mee bezig ben. Maar goed, dat neemt niet weg, dat ik die aandrang om te kappen wel voel, wat het bezig zijn gauw iets van een bijna dood paard geeft, waarvan je je dan weer afvraagt of het trekken eraan wel zoveel zin heeft. Kringetjes, kringetjes en nog eens kringetjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten