Kaartenhuis

 Gisteravond na de laatste hondenronde terug de tuin in gelopen. Prachtige avond. De nagloeiende restanten van het vuurtje in het midden opgehoopt en naar het hernieuwd opvlammen staan kijken. Een oncomplete maan aan een deels bewolkte hemel. Sta je dan. 2 mei 2020 bijna 3. Hoe zal het over een jaar zijn? Of nog een jaar verder? Wat staat de wereld de komende tien jaar te wachten.

 Ik merk, dat ik het onderwerp bewust mijd. Maar als ik dan weer een stuk van de hand van Feynman lees op GS zie ik de doemscenario's uit de krochten kruipen. Is toch niet bepaald een op sensatie belust journalist. Steeds weer zo nuchter mogelijk simpele feiten en hun (on)mogelijkheden. De man knoop de flarden aan elkaar, die ik haast krampachtig van elkaar gescheiden probeer te houden.

 Dit zou de crisis kunnen worden waarvan tien jaar na 2008 al duidelijk was, dat we daar beter niet mee geconfronteerd zouden kunnen worden omdat we, Europa aan het eind van z'n economische Latijn zit. Het onvermogen en tegelijk de overkill van het treffen en de getroffen economische maatregelen heeft alle mogelijkheden om hernieuwd een crisis de kop te bieden uitgeput. En deze zou nog weleens vele malen erger kunnen blijken dan een paar mogelijk omvallende banken. En wat doet men? Men strooit weer rijkelijk met geld, waarvan al duidelijk is, dat het niet de oplossing kan noch zal zijn.

 Ja, grootse verhalen van types die ziende blind zijn over nieuwe kansen en ander geblabla. Het hele klimaatgelul. D'r is zich een domino-effect aan het opbouwen. Vooralsnog een beetje hier, een paar steentjes daar en niemand weet of het vallen gaat stoppen, is te stoppen of in een allesvernietigende lawine omslaat. Dat ik over een jaar in de tuin sta en de wereld weer de oude zal zijn, geloof ik niks van. Ik betwijfel zelfs of het over een decennium wel het geval zal zijn. En dan niet qua mijn aanwezigheid maar qua toestand in de wereld. Pessimist? Niet bepaald, maar ook niet blind of politiek opportuun.