Lol in het leven. Ik was niet bijna maar echt vergeten hoe dat aanvoelt. Vanmiddag was het er heel ff. Dat lichte gevoel. Alsof je gedragen wordt en alles zonder moeite gaat. Dat je je verheugt om weer te doen, wat je net gedaan hebt. Bijna niet kunnen wachten. De drive uit het niets. Fluitend bezig zijn al is het maar overdrachtelijk. Wat is er aan de hand?
Niks bijzonders uitgespookt vandaag. Na de ochtend-koffie bonen geplukt. Dat was het eerste moment van de dag dat ik me prettiger voelde dan ik zou verwachten. Negen uur in de ochtend, zwetend in de ochtendzon het besef, dat ik morgen of vanavond rustig iets in de tuin kan doen. Warm maar niet tè en er staat dan wel weer een hoop onkruid maar in de bewerkte perceeltjes niet van het onmogelijke soort. Zin om de tuin schoon de winter in te laten gaan. Zelfs de coloradekevers konden mijn humeur niet aantasten, zoals ze dat wel met de aubergine-planten hebben gedaan. Een weet voor volgend jaar.
Een minpuntje van het hebben van een tuin is dat groentes nooit portiegewijs oogstrijp worden, maar de hele bups van één soort samen. Daar tegen op eten lukt niet, dus moet je, of je wilt of niet, in de keuken aan de slag. Schoonmaken en op de een of andere manier conserveren. Voor de bonen is dat de diepvries. Klein snijden, blancheren, afkoelen, in zakjes stoppen en invriezen. Tussendoor de lunch klaar gemaakt. Soep gisteren gemaakt, ijs idem. Enkel bonensalade en kipkluiven in verse tomatenprut.
Muziek op de achtergrond (Pussycat, jeugdherinnering en vooral een erg aangename leadstem). Na de lunch was het voorbij drieën. Me ff de tijd gegund om te ontspannen. Daar hoef je niet speciaal voor gestresst te zijn. En nu aan de koffie van de namiddag en zin om nog het een en ander te doen. Hoe speel je het klaar zo ineens?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten