Na het matige begin van de dag een goede ochtend neergelegd en afgerond met de verzorging van een smakelijke lunch. Daarna was het huilen met de pet op en ik hou helemaal niet van hoofddeksels. Begin van de avond weer een beetje in het normale doen en de tuin in gelopen. Het is de vraag of ik het überhaupt zo mag noemen op het ogenblik. De aanblik was om triest en treurig van te worden. Sinds mijn aankomst in Coves staat het nu 2:1 voor het onkruid. En dan ben ik zeer coulant naar mezelf toe, want er is ook een hoop te zeggen voor 3:0.
Het ongewenste spul reikt alweer hoger dan een meter. Raar genoeg is de ramp in de bewerkte delen erger dan in het braakliggende deel, waar ik een keer of twee met de maaier overheen ben gegaan. Vruchtbare of in elk geval groeizame grond, zeker als je het bewerkt. Morgen toch maar eens de stoute schoenen aantrekken en mn opzoek gaan naar de uien. Voor de rest vooral schoonmaken en iets verzinnen om het makkelijker schoon te houden cq de tijd ervoor vrijmaken.
De welbekende klussen verdringen kortom langzaamaan het naijlende vakantiegevoel. Dat toch al wat klappen uit andere hoek te verwerken heeft gehad. Desondanks is het er nog steeds, dat heerlijke nadreunen van wereldstadse drukte. Hoelang zou ik een een stad als Parijs moeten vertoeven voor een verlangen naar het platteland begint te knagen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten