Tijd om meer te bewegen. Mijn lichaam krijgt iets van een plank. Er is altijd wel iets wat je verkeerd doet cq teveel dan wel te weinig. Mijn rug is zo langzaamhand weer massagerijp. Dat klinkt me zo winters in de oren, daar wil ik nog niet aan. Wandelen, spitten, hometrainer. Genoeg mogelijk om de spieren in beweging te krijgen. De discipline ff buiten beschouwing gelaten. Die speelt zo z'n eigen rol in deze klucht.
Wilde eigenlijk 'drama' schrijven maar zo zwaar en zwart is het leven ook weer niet. Een komedie zal het anderzijds nooit worden, want geen goede afloop verzekerd. Qua afloop dus per definitie een tragedie, maar dat dekt de lading gaande het stuk weer niet. Dus met 'klucht' kom je een heel end als je 'kort' als een relatief iets ziet en de overdreven situaties niet per definitie komisch hoeven uit te pakken.
Het leven als klucht. Dat past vrij aardig, als je het bestaan van de mens relateert aan het bestaan van de aarde. En het geploeter in die paar decennia op het ondermaanse mag je best komisch noemen. De hele mensheid is geologisch gezien niet meer dan een druppel op de gloeiende plaat. Voordat de mens met zijn ruim gerekend 500.000 jaar kan tippen aan het rijk van de dino's, moeten ze het eerst 'nog maar' eens 179,5 miljoen jaar zien vol te houden. Iets zegt me dat dat de mens niet gaat lukken. Komisch geploeter, dus, en dan ineens denken aan die LGBT discussies van de laatste tijd. Kan het komischer? De mens is zichzelf al voorbij geleefd, volgens mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten