Hè, hè, gelukkig. Ff bang dat ik enkel nog over koek en eieren zou gaan verhalen. Het mag dan allemaal beter gaan, en dat doet het echt, maar dat wil niet zeggn, dat mijn stemmingscurve geen wisselingen meer kent. Die mooie rechte lijn ergens in het positieve deel is een utopie. De stemming zal niet geheel onafhankelijk van de rest functioneren, maar een eigen willetje kan 'm niet ontzegd worden. En die wil wil niet zoveel op het ogenblik.
Het neigde al naar onbestemd en nu komt daar een activiever kantje om de hoek kijken. De hakken gaan in het zand. Het opgang komen gaat weer niet van een leien dakje. Aha-Erlebnis, maar wat schiet ik daar me op? Ik kan me wel weer met 'het waarom' bezig gaan houden, maar verwacht daar niet opeens antwoorden te vinden, die tot op heden voor me verborgen zijn gebleven. Gewoon weer die afkeer om ergens aan te beginnen. Er zit een soort kritisch niveau in het activiteitenpeil, waar ik beter maar niet onder kan komen. Zak ik door de bodem begint het duwen en trekken weer.
Scheelt dat de omstandigheden vooralsnog geen gebruik maken van de gelegenheid om voor ongewenste ballast te zorgen, maar ook zonder is het gehik om opgang te komen irritant genoeg. Dat ik het allemaal zelf veroorzaak, maakt de boel er niet hanteerbaarder op. Eerst jubelen en dan zonder dat er zoveel verandert, ff later je aan jezelf te zitten ergeren. Het is stukken handiger als die irritatie buiten jezelf gelegd kan worden. Helaas, nobody is perfect.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten