Allemaal goed en wel, maar vrij van dood-gerelateerde hersenspinsels ben ik niet. Natuurlijk niet, zou ik willen stellen. Ik maak me ook niet de illusie, dat dat ooit nog gaat gebeuren. Maar er valt mee te leven. Dat is inmiddels lang en breed gebleken. Ze weten me bovendien nog steeds met regelmaat te verrassen. Wat je allemaal met de dood kunt associëren, je wilt het niet weten.
Mbt de zin van dingen doen en de kans op morgen lijkt het me duidelijk. Daar blijft het niet bij. Ik heb niet zo 1,2,3 een mooi voorbeeld, maar weet wel nog dat ik gisteren weer een keertje verbaasd was over hoe die doodsgedachte(n) in de meest banale zaken z'n plekje weet op te eisen. Het is een beetje als met een verrekte spier. Als het niet meer gaat zoals gewend, merk je pas, waar je die stomme spier overal bij gebruikt.
Daarbij houdt Frank me natuurlijk bezig om over de dood van een goeie en minder goeie kennis maar te zwijgen. Ieder afwijkend gevoel in het lijf triggert direct een soort kansberekening mbt mijn einde. Als ik er werk van zou maken, zou ik beter bij de huisarts kunnen gaan inwonen. Vooruitkijken naar zoiets als het uitstapje naar Parijs eind augustus gaat met een hoop slagen om de arm gepaard. Gelukkig vallen die enkel mezelf lastig. Ieder enthousiasme over de (nabije) toekomst is als je ondoordacht oprichten in een te lage ruimte. Het plafond corrigeert onmiddelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten