Einde van een tijdperk. Ook Katrien is zonet vertrokken. Vrolijke vent, die dierenarts annex Eerste Hulp medewerker. Hij probeert je geen wroeging aan te praten of je beslissing in twijfel te trekken. Hij kwam wat onverwachts, waardoor ik de puppies nog moest ophalen. Ook dat deel is netjes afgehandeld. Geen agressie van de kant van de moeder, al had die weldegelijk door dat daar klein spul van haar vertrok. Het maakte tenslotte genoeg lawaai.
Vier achtergelaten. Twee van elke vader. Helaas niet de tijd gehad om op het geslacht te letten. De selectie is vrij willekeurig gegaan op die ene zwart/witte na, die duidelijk groter was dan de rest. Moet haast wel een mannetje zijn. Of is dat een seksistische gedachte?
Me een borrel ingeschonken. Daar ben ik aan toe, ondanks dat het allemaal netjes en kalm afgehandeld is. Veertien jaar en acht mndn voor Sammy en 2 mndn meer voor Katrien. Respectabel, maar het einde blijft altijd te vroeg. Kan me nou zonder problemen onderdompelen in de sentimentaliteit. Tijd genoeg voor samen geweest. Misschien doe ik het later vandaag of morgen, voordat het leven weer ongenadig voortdendert. Eerst het feit maar eens in alle rust laten doordringen. Eén ding is zeker, beter zo dan er mee geconfronteerd te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten