Half negen en nog bezig. Via de soep in de keuken verzeild geraakt en daar eigelijk niet meer uit gekomen op een tukkie na. Van de soep (trekt nog steeds) kwam de gaspacho als lunch. Toen iets met de abrikozen van 2 weken oud. Dat werd een compote of compôte, maar dat was het nog niet. Daar is roomijs van gemaakt en het overschietende eiwit voor de afwissling niet weggegooid. Dat staat nu in de vorm van meringues te drogen in de ovens. Hoe van het een het ander komt.
Zou het dan werkelijk waar zijn en de zich hardnekkig herhalende terugslagen definitief tot het verleden behoren. Gaan we met de ronde tien een episode afsluiten, die het ruimschoots verdient om afgesloten te worden? Al weken lijken aarzelende ontwikkelingen in een stroomversnelling geraakt.
Je hoort me niet klagen. Ik verbaas me. Je went tenslotte aan alles, maar ik zal die afgelopen tien jaar niet met pijn in mijn hart afsluiten. Natrappen ga ik ook niet. Er zijn, zoals ze er altijd zijn, momenten, die het herinneren waard zijn. Momenten en mensen die mede bepaald hebben, dat ik gekomen ben waar ik nu ben. Letterlijk ook, maar het is meer figuurlijk bedoeld. Oprecht benieuwd hoe het verder gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten