Wat een beetje ingewikkeld leek en later door eigen dommigheid ook werd, was het niet geweest als we domweg de massa waren gevolgd. Ondanks de werkzaamheden aan de RER C raakten -behalve wij- weinig toeristen af van het plat getreden pad richting koninklijke pracht en praal. Vraag me niet waarom ik richting Austerlitz ging ipv richting Javel. Nooit in Versailles geweest en voor mijn gevoel lag het dus niet waar het wel bleek te liggen, nl aan de westkant van Parijs.
Vanaf metrostation Javel (nooit eerder geweest) ging het in rijen van 3 en meer naar de trein richting het 'optrekje' van de Zonnekoning. Het enige deel van het traject dat niet in groepsclusters werd afgelegd was het deel van het station in Versailles naar het kasteel. Daar was het aansluiten in een honderden meters lange rij. Niet bij de kaartverkoop, dat doet iedereen net als ik schijnbaar via het internet, maar voor de beveiligingspoortjes en tassencontrole. Ik kwam er na een verwijzing op de ingebouwde apparatuur zonder verdere plichtplegingen voorbij. Ideetje voor kwaadwillenden?
Binnen ging het net als die keer bij de Sixtijnse kapel rijendik van kamer naar kamer met hier en daar de onoverkomelijke opstoppingen. Buiten in de tuin(en) verdween het claustrofobische effect pas en maakte plaats voor de mogelijkheid van pleinvrees. Wat een ruimte. Nergens schaduw. Over mensen die al gauw poppetjes werden en tenslotte mieren aan de horizont, deels in bootjes op een vijver.
Weer in de rij voor een treinritje door de tuin zag ik niet zitten. Gelukkig zag de rest de tuin ook als een ongewenste tijdsbesteding en zijn we terug getogen naar Parijs. Zou die Lodewijk ooit zijn tuin doorgelopen zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten