De stemming zou beter mogen. Sleept het naderende afscheid van Katrien me mee in z'n kielzog? Het zal vast z'n duit in het zakje doen, maar zoals altijd is er meer. En niet alleen meer, het is ook van hetzelfde laken een pak. Begin maar ergens met vooruitschuiven. De ruimte die het in eerste instantie geeft slaat ergens altijd weer om in beklemming. Dan krijgt het leven iets claustrofobisch. De hopen worden heuvels, de heuvels bergen en zonder dat er feitelijk iets verandert, kijk je niet meer vrij om je heen, maar tegen alles op. En dan mag je weer beginnen met groeien dan wel de bergen laten krimpen, de zoekgeraakte verhoudigen herstellen.
Daar gaan we vandaag maar weer eens mee aan de slag. Het stomme is, dat je het allemaal zelf doet of in elk geval toestaat te laten gebeuren. Je ziet wat gebeurt, je weet dat het misgaat en heb toch iedere keer het idee, dat het deze keer niet zo'n vaart zal lopen, je de remmen en het doorstarten beter beheerst om aan het einde van het liedje te moeten toegeven, dat je er ook deze keer weer ingetrapt bent. Het zijn kuilen, die je niet eens voor een ander graaft.
Ja, precies, over kuilen gesproken. Die kuil was de druppel. Laat ik met het feitelijk uitdiepen ervan het gat in mijn gedachtenwereld opvullen en zien dat ik in de gewenste richting het pad geëgaliseerd krijg. Gelukkig doe ik er geen mndn of wk meer over, maar het is ook nog niet die gedachtenoprisping, die je als ongewenst aan de kant schuift.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten