Wat is de werkelijk belemmerende factor, als je een kuil staat te graven in de volle zon en het minimaal zo'n 25º in de schaduw is? De fragiliteit van de allesbepalende pomp of de schier eindeloze fantasie in de produktie van verkeerde gedachten? De fysieke beperkingen of de geestelijke onbegrensdheid? Helaas geen kwestie met heldere begrenzing. Als het al niet samenwerkt, werkt het wel op elkaar in.
Heb ik de kuil van Sammy in één ochtend gegraven, vandaag met die van Katrien voor de tweede keer gestopt. Het gat is wat groter uitgevallen en ongetwijfeld is het een stuk warmer nou, maar dat kan niet de hele verklaring zijn. Ergens onbewust te druk met levenszaken? Ik heb niet het idee. De conditie is miserabel. Dat zal zwaarder tellen. Maar met zo'n negatief effect in nauwelijks 2 mndn tijd?
Straks, als de zon weg is, het laatste stukje. Voor het resultaat maakt het geen moer uit. Het feit houdt me bezig. En dan tijdens het bewust ff ontspannen in de stress schieten, omdat de innerlijke leegte, waar je het eigenlijk om doet, voor de afwisseling weer eens verkeerd valt. Vermoeiend dat mens-zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten