Met het vertrek van Katrien is het gemis van de honden begonnen. Schijnbaar camoufleerde haar aanwezigheid het vertrek van Sammy. Wat ik na zijn dood nauwelijks heb gehad, heb ik nu met regelmaat. Ik mis ze. Mis de vanzelfsprekende aanwezigheid. Zelfs het simpele fysiek aanwezig zijn. Prada of Flokkie komen daar bij verre niet in de buurt en de teckels natuurlijk al helemaal niet. De laatste zie je simpelweg over het hoofd en de nieuwe sterren soms. Prada past in een hoekje, ergens onder een stoel. Sammy en Katrien konden niet anders dan pontificaal in de weg liggen. In Frankrijk opgelost door hen een bank toe te wijzen. Hier was dat niet mogelijk.
Wat dat betreft zijn beide ook stapsgewijs uit mijn leven verdwenen. Eerst uit mijn direct leefomgeving omdat ze de trappen niet meer op konden en vervolgens definitief. Sammy heeft de fases sneller doorlopen, is langer in huis geweest en toch is de leegte nu pas voelbaar. We praten toch over ruim twee mndn geleden, dat ik hem begraven heb.
Nu loop ik de tuinkamer in en verbaas me een fractie van een seconde over de afwezigheid van Katrien. Loop naar binnen terwijl daar twee honden ergens liggen, maar zie niks. Sammy hoefde ik niet te roepen. Die was er gewoon altijd. Achter me, waar ik ook stond. Ook het geblaf is minder en dan waren ze nou niet van die lawaaierige honden. In feite maakt de nwe club meer lawaai maar anders en op andere momenten. Dingen zijn (gewoon) veranderd. Het is wennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten