'Stank voor dank' òf ronduit een afstraffing òf een doortrapte actie om mezelf vandaag het werken in de tuin te besparen? Wat het ook geweest mag zijn, bijna door je rug gaan, als je bezig bent de gegraven kuil weer te vullen, is niet bepaald prettig. 'Bijna' omdat het meestal erger is als het misgaat. Bovendien met dat scheppen en draaien nog verklaarbaar ook. Wat je niet kunt zeggen, als je bijvoorbeeld wilt opstaan uit knielstand. Toen kon ik nieteens meer recht komen, dat viel nu gelukkig mee. Zelfs het begraafwerk afgemaakt en met de overgebleven honden gaan lopen. Voorzichtig, dat wel, zowel het scheppen als het lopen.
Het volgende puntje van aandacht na de terugkeer uit Parijs: mijn massage dame. De rug had dit niet hoeven doen om mijn duidelijk te maken, dat er weer massagewerk aan de winkel was. Dat is me al weken duidelijk. Het verstijven is niet te missen. Afgezien van het genot om een uur min of meer van de wereld te zijn om daar stukken soepeler in terug te keren.
Vandaag rustig en voorzichtig aan. Als een hark door Parijs bewegen is niet, wat ik me voorgesteld had. Krijg je, als je meerdere keren denkt "Hopelijk gaat alles door en overkomt niemand iets." en je daarbij jezelf vergeet. Een reminder dus? Mag me de volgende keer op minder ingrijpende wijze duidelijk worden gemaakt. Hup, krakend en piepend naar de koffiemachine voor mijn tweede bakkie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten