Wat is de overeenkomst tussen het niet willen graven van een kuil voor een in te slapen hond en het niet ter hand nemen van een boek om de avond te vullen? Nu is het een ogenschijnlijk leuker dan het ander, maar eigenlijk ben ik wat blij, dat ik Katrien net als Sammy hier in mijn direct omgeving kan begraven. Ik heb kosten maar vooral toch niet aan moeite gespaard om ze in goede conditie in Roemenië te krijgen. Was een avontuurlijke en erg dankbare trip.
Voor Katrien, als laatste van de twee, komt nu het afscheid aan. Da's slikken, maar begrijpelijk en een moment, waar ik niet om heen zal kunnen. Maar die boeken dan? In eerste instantie geen afscheid, maar kennismaking met een keuze, die ik al wat langere tijd geleden gemaakt heb, bij de aanschaf in de boekenwinkel. Toch eenzelfde soort neiging om van het oppakken van een boek af te zien, als het niet ter hand willen nemen van de spade.
Wat, o wat is dat? De zoveelste onmogelijke vraag? Maar niet mee bezig zijn, geloof ik, het geeft gewicht aan zaken, die het gewicht nauwelijks verdienen. De boeken komen wel weer, en Katrien gaat vertrekken, of ik nou wil of niet. Ik heb niet zoveel zeggingsschap in mijn leven, als ik zou willen, maar doe vreemd genoeg ook weinig op de vlakken, waarop ik wel wat in de pap te brokkelen heb. Mensen? Breek me de bek niet open!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten