Niet meer elk moment van de dag bezig met het besef, dat je het volgende moment niet meer zou kunnen meemaken, heeft het doodsbesef zich teruggetrokken in meer metafysische contreien. De afgelopen dagen spookt het in mijn hoofd rond de vrg welke manier van vertrekken de meest voldoening geeft cq de minste weerstand opwekt. Ik vrg er niet om, maar daar heeft mijn gedachtenwereld weinig boodschap aan.
'If you ca't beat them, join them' indachtig, de boel zijn gangetje laten gaan. En dan kom je tot de conclusie, dat het eigenlijk allemaal niet zoveel uitmaakt cq even shit is. Natuurlijk kun je er beter helemaal niks van merken en in je slaap hemelen, maar het ogenschijnlijke voordeel tov een accute beleving van het vertrek of het betere lange baan werk is magertjes. Want in alle gevallen is er na de overgang gewoon niks meer. Niks meer om je druk over te maken vooraf of voorbereidend mee bezig te willen zijn.
Dat is het 'springende' punt. Je bent er dan niet meer. Het deel, dat maakt dat je beseft te leven, doet het dan niet meer. En zoals je je leven niet over kunt doen in een andere keuzesetting, zit het overdoen van het doodgaan er ook niet in. Behalve dat je al bar weinig te zeggen hebt over waar, wanneer en hoe zit een registratie, weergave, correctie of het delen ervan er ook niet in. Je gaat onherroepelijk dat niets in en meer is er dan niet meer. Moeilijk een voorstelling van te maken. Had dat niet met een wat geleidelijkere overgang geregeld kunen worden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten