Ik probeer het graven van de kuil te ontwijken. Gaat niet lukken, maar de neiging is er wel. Het is trouwens alsof Katrien het snapt. Ze is zeldzaam stil vandaag. Da's niks meer of minder dan menselijke projectie, maar het valt op dat ze nog geen smekend geblaf heeft laten horen. Heb al ff gecontroleerd of ze nog adem haalt. Haar borstkas beweegt nog, dus er is nog steeds leven.
Koken begonnen en weer afgebroken. Wat als lunch bedoeld was, gaat nu een diner worden. Gangetje erbij en weer met een te zwaar gevulde maag het bed. De avonden missen wat dat betreft nog steeds de gewenste lengte.
Het gaat allemaal niet zo verkeerd als het op momenten lijkt. Ik klus, ik kook, lees soms de krant, vergeet de tuin niet helemaal. Dagvulling. Heb ik de avondronde met de honden gehad, is er ineens niets meer. Dan zou de tuin nog steeds kunnen, is klussen geen probleem, zou in het kader van koken iets gebakken kunnen worden èn natuurlijk zijn daar nog steeds de boeken, die geduldig wachten om gelezen te worden. Waarom lukt zelfs dat laatste niet?
Het is toch eigenlijk te gek voor woorden, dat je bij een leuke bezigheid nog opgezadeld kunt zitten met aanloopproblemen. Het zou verboden moeten worden, of liever zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten