Weer een taboe geslecht. Twee uur in bed duiken en om zeven uur d'r weer uit was ooit geen punt. Zelfs vier uur als begin van de nacht was nog te doen, als ik om half acht op mijn werk in de Uithof wilde zijn. Nu voelde ik me echter dusdanig geradbraakt, dat ff terug onder het dekbed het meest voor de hand lag.
Lijkt vanzelfsprekender dan het is. Sinds dat Yoland 's ochtends terug het bed in ging met de mededeling, dat ze zich niet zo lekker voelde, om daarna nooit meer wakker te worden, heb ik de neiging, als ie al op kwam, om terug in bed te kruipen, resoluut aan de kant geschoven. Problemen genoeg in/met mijn bestaan. Ik hoefde ze nu ook weer niet op te zoeken. Nog afgezien van het feit, dat de kans wel erg klein was, dat ik een oog zou dichtdoen. Het vertrouwen in het leven was wat dat betreft geweken.
Alles slijt en dit dus ook. Het heeft zo z'n tijd geduurd en je went ook aan dingen niet doen, maar vandaag dus de horde genomen. Horde, want het was niet, dat ik het vergeten was. Het leek me, dat het weer moest kunnen en ik had gelijk en twee uur later de dag herbegonnen in een wat fittere toestand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten