De moderne mens, in elk geval de stadse versie is niet (meer) ingesteld op het verwerken van grote hoeveelheden van hetzelfde qua groente, fruit en/of vlees. Ik hoef alleen naar mijzelf te kijken en me te vergelijken met mijn ouders. Kelder vol met gevulde weckpotten, potten met jam en een lel van een diepvriezer. Daarbij had mijn moeder een hardgrondige hekel aan werken in de tuin. Heb ik haar ook werkelijk nooit zien doen. En mijn vader had het na een paar pogingen ook wel gezien. Fruit, ja, Bloemen ook, maar dat was dan weer niet om te eten. Buitenkansjes lieten ze echter niet lopen. Kisten appels en peren. Emmers kersen en pruimen. Zakken met bonen. Honderden kilo's aardappelen. Halve varkens.
Ik loop al vanaf ik op eigen benen sta het liefst een uur of wat voor het koken naar de supermarkt. Bedenk me vaak pas lopend langs de stellingen wat de maaltijd gaat worden en koop zelden voor meer dan twee dagen tegelijk in. Alle pogingen om weekboodschappen te doen, ook zo'n ouderlijke gewoonte, zijn door de jaren heen steeds gestrand, omdat ik zelden zin bleek te hebben in de dingen, die ik gekocht had of de boel sneller dan verwacht onbruikbaar werd. Dat is één van de meest permanente luxes in mijn leven.
Soms jammer, want het maken van jam, wecken en op zuur of alcohol zetten is een leuke bezigheid en meestal erg lekker ook. Maar ontbijten met brood heb ik door de jaren heen steeds minder gedaan en me eerst bedenken, wat ik op voorraad heb ipv te halen waar ik op dat moment zin in heb, die draai wil maar steeds niet lukken. Ik ga het de komende mndn weereens proberen. Er staan nog zoveel potten zoetzuur in 24 en de diepvriezer is nog aardig gevuld. Zelfs bij dagelijks gebruik waag ik het te betwijfelen of we het opmaken aankomende winter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten