Ondeugd, aanhankelijkheid, energie, enthousiasme .... dat zijn de kernbegrippen, als ik terugdenk aan de jaren met Sammy en Katrien. Katrien overtrof Sammy in alles behalve aanhankelijkheid. Een zelfstandige dame, die haar knuffels kwam ophalen, als ze er aan toe was. Hard voor zichzelf, geen zeur. Ooit uit een stropersstrik moeten verlossen waar ze twee dagen in vast had gezeten, waarna ze er direct weer vandoor wilde. Of die keer dat haar halsslagader (deels) openlag door een beet van een moerasbever en de dierenarts het hechtte zonder verdoving.
Het is niet als de dag van gisteren, maar ik herinneren me hen wel nog als puppie. Toen leefde Wittewoâ nog. Zelfde ras, nog net een slaggie groter. Ondanks al zijn zorgzaamheid naar de beide jonkies toe heeft hij op Katriens achterpootje gestaan. Niks gebroken maar wel iets mis, want ze heeft er een stramme loop aan over gehouden, die haar echter nooit afgehouden heeft van nachtelijke escapes, dagenlange strooptochten en al die dagelijkse rondjes rondom het meer.
Volgens mij heeft ze, net als Sammy trouwens, een goed leven gehad. Luxe zelfs, als je het vergelijkt met al die honden hier, die hun dagen van pup af aan aan de ketting slijten en het moeten doen met wat botjes en oud brood. Vrijheid en verzorging ... wat wil je meer? Waar komt me dat zo bekend van voor?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten