Als mensen niks te klagen hebben zijn ze volgens mij niet gelukkig. Mopperen à la, is het niet over jezelf, dan toch wel tegen jezelf en niet tegen laat staan over anderen. Dat is klagen wel. Is het niet over anderen dan is het zekers tegen anderen. Pijntje dit, pijntje daar. Te warm. Te koud. Te droog. Te nat. Over zigeuners, de staat, corrupte politici en vooral anderen die net iets meer hebben/genieten dan je jezelf gunt.
Ze proberen het met regelmaat bij ons. Maar het lukt niet zo, als ze zouden wensen, denk ik. Wij reiken te weinig handvatten aan. Mariana weet inmiddels ook enigszins de neiging te onderdrukken om vrolijk iedereen te vertellen, wat ze niet allemaal heeft gekocht. Dat scheelt. Niet dat ik me de illusie maak, dat we niet met regelmaat over de tong gaan. Maar dat zal meer op fantasie dan op feiten gebaseerd zijn. Zoals ook onze hondenoppas toen wij in Utrecht waren een leuk gesprek kon afluisteren van twee buurvrouwen, die dachten dat ze alleen voor onze poort stonden en niet Ika aan de andere kant. Laat ik zo zeggen, het feit dat -zoals bij iedereen- onze poort in het algemeen gesloten blijft, prikkelt van menigeen de fantasie mbt wat er zich er allemaal achter afspeelt cq bevindt.
Het enige punt waar we 'kwetsbaar' zijn de honden. Maar ook daar wordt het geklaag langzaam aan irritant ipv komisch. De honden komen nauwelijks meer buiten de binnenplaats en zo ja, dan ben ik daar meestal bij. En om nou te geloven dat de enige hond, die nog af en toe zijn eigen gang gaat, in die paar minuten de gelegenheid aangrijpt om in een kippenhok in te breken, is wel erg onwaarschijnlijk. En we krijgen ook de reden vertelt. Honden zijn namelijk carnivoor en die 'bonbons' die wij ze voeren zijn geen vlees en dus niet voldoende. Dat zegt iemand, die ws zoals bijna iedereen hier de honden mn oud brood voert. Doe maar een foto, anders geloof ik het niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten