Teleurgesteld dat Sammy 'maar' iets van een ontsteking in z'n gewrichten heeft? Stiekem gehoopt, dat er een eerste einde aan een van de vele wacht-mechanisme zou komen? Ik moet mezelf het antwoord schuldig blijven. Opgelucht ben ik maar deels en ik heb me de afgelopen dagen ook afgevraagd of de alsmaar niet-naderende dood van Sammy en Katrien niet voor een groot deel mijn 'wachten op' zou kunnen verklaren. Met Boussac en de nutsaansluitingen op LpM zijn het de laatste draden, die me met mijn Franse verleden verbonden houden. Allemaal meer of minder beperkende zaken. Ook de honden, al is het maar, dat ik door hen steeds minder vrij kan gaan en staan als ik zou willen. Hun verzorging is iets, wat ik inmiddels een ander niet meer aan kan doen.
Maar om nou te stellen, dat ik ze dood wens? Nee. Wel dat het geen slepende kwestie gaat worden, zo het dat al niet is. En dan natuurlijk die vrg, die ik tot op heden heb vermeden. Ga ik op enig moment hun leven in mijn handen nemen en spuiten? Zo moeilijk als er bij mensen over gedaan wordt, zo makkelijk gebeurd het bij honden.
Ik heb Sammy weten te verleggen. Een demonstratie in wederzijds vertrouwen. Hij ligt weer op een deken en is sindsdien rustig. Is het de deken of werkt inmiddels de extra pijnstiller? Duidelijk is dat hij of weigert of gewoon niet meer in staat is om zijn lijf te bewegen. Wat heet duidelijk?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten