Als iets in mijn leven duidelijk is geworden is het wel, dat 'afzetten tegen' een stuk gemakkelijker is, dan realiseren wat je wil, zelfs als dat laatste 'niets doen' betreft. Maar was dat ook zo geweest, als ik al 'niets doend' was opgegroeid? Ik bedoel, is die neiging om vanalles te realiseren aangeboren of aangeleerd? Zet je je per definitie af tegen, waar je in opgroeit, of was dat enkel het geval, omdat het tegen mijn natuur inging?
Ik voel een onontwarbare kluwen aan vragen op me af komen. Doe maar niet. Kom over een paar mndn terug, als ik moeite heb om de lange winteravonden gevuld te krijgen. Niet nu. Niet vandaag. Geen uitvluchten. Er is werk te doen en dat moet gedaan worden. Het kan. En ik wil het. Al moet ik dat 'willen' wel aldoor bij de les houden.
Een beetje dwang kan geen kwaad. Doet goed zelfs, al denk ik dat het is, omdat het verplicht met vanalles bezig zijn d'r zolang en aanhoudend ingehamerd is en niet omdat het van nature een prettige gevoelbeleving oplevert. Kijk, kijk. Lukt het niet rechtsom dan proberen we het linksom. Oprotten had ik gezegd. Val me over een paar mndn lastig, dan zijn jullie van harte welkom, nu niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten