Het gaat als altijd trager dan de gebeurtenissen zelf. Ik had het kunnen bedenken, maar daar niet bij stil gestaan. Nou ja, heel eventjes maar. Het begon vannacht in de droomwereld.....
In een multifunctoneel bedrijfsgebouw, zo'n licht, veelkleurig en efficiënt verbouwde fabriekshal was ik met nog iemand bezig met het fusilleren van een drietal jonge meiden, waarvan eentje zwanger. Iedereen liep door elkaar. Stemming eerder vrolijk dan gedrukt en iedereen nam iedere keer weer zonder tegensputteren hun plekken in. Iedere keer, want het wilde niet zo lukken. Ik werd van mijn taken ontheven en aan de kant geschoven en zowaar klonken er schoten, maar geen van de meiden viel ter aarde. De zwangere begon wel te gillen, knapte uit haar bh en hield iets in de handen wat de foetus leek te zijn. In een plastic zakje. Toch nog een dode....
De setting verschoof en ik probeer een onmogelijk berg spullen in een handbaggagerolkoffertje (scrabble?) te stoppen. Deed daar heel onhandig eerste allerlei koektrommeltjes in, die ik vervolgens weer vulde met snoepjes, naaigerei, bestek en andere prullaria. Slechts een klein deel van het om de koffer liggende spul paste. Ik pakte weer uit en poogde opnieuw met weinig ander resultaat .... Weinig verklaring nodig.
Het zal iets van 5 uur zijn geweest, toen ik wakker werd. Onrustig, opgejaagd, adem van slag en in af- en aankomende wijze het gevoel dat de organen ermee kapten. Ik herkende de neiging tot paniek. Het inmiddels vertrouwde maar steeds weer in vergetelheid rakende afreageermechanisme na een tijd van ongewenste spanning. Toch iets geleerd al blijft het nauwelijks hangen. Eerst de verkeerde ademhaling sec proberen te regelmatiseren, vervolgens de ontspannings-Cd op de oren en tenslotte de kalmering onder de tong. Tegen achten weer in slaap gevallen om 45 minuten later zwaar maar rustig de ogen weer op te slaan. Dat heet in de kiem gesmoord. De afgelopen weken hebben er harder in gehakt, dan ik in eerste instantie dacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten