Wat is men tegenwoordig druk met het berispen (netjes gezegd) van anderen vanwege persoonlijke overgevoeligheden gepresenteerd als hèt morele gelijk. Vandaag Holman weer en die man is niet voor het eerst de kop van jut voor wat een ander enige weken geleden benoemde als 'de gleuvenbrigade'. Zeikerige vrouwmensen, die zichzelf als draagsters van het huidige feminisme zien, met buitengewoon lange tenen, een zorgvuldig zelfgeschapen werkelijkheid en het idee dat ze voor anderen kunnen bepalen wat wel mag en wat niet. Is eigenlijk altijd al zo geweest in die hoek, maar de vele ventilatiemogelijkheden bieden meer, veel meer podiumruimte dan voorheen.
Dat de hele tijd elkaar de maat nemen loopt een beetje de spuigaten uit. Nu doen dat zeker niet alleen vrouwen, maar hun aandeel is zachtgezegd oververtegenwoordigd. Mn de betergesitueerde en hogeropgeleide versies. Hebben ws niets beters te doen. Je mag alles zeggen natuurlijk, maar dat 'maar' dat net zo natuurlijk overal bij te bedenken is, krijgt langzaam meer gewicht dan goed is.
Vrijheid van meningsuiting en verplichte zelfcensuur. Het soort zelfcensuur dat steeds meer van dat 'zelf' kwijt raakt. Als je niemand meer op de tenen mag staan of voor de kop stoten, dan dringt de rubbertegelmentaliteit van de peuterspeelplaats door tot het speelveld van de volwassenen. Kan misschien ook niet anders, omdat het stilaan de generaties zijn, die in diezelfde beschermde rubbertegelwereld het contact met de werkelijkheid hebben verloren, die zich nu roeren in de media. Foutje maken kan, maar pijn mag het niet doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten