Ik maak weer ouderwets mijn rondjes. Rondjes om de hete brei. Maar er is meer. Als het nou tot één brei beperkt zou blijven, was het nog te doen. Het is echter een stoelendans om een leger aan breipotten. Ontwijkt ik de ene, donder ik, als ik niet uitkijk, in de ander. Weet ik die te ontwijken, is het niet het moment om op adem te komen, omdat de volgende alweer in mijn baan verschijnt.
Nee, medelijden is niet nodig. Uiteindelijk doe je het je allemaal zelf aan. Alleen die omstandigheden, hè. Als die nou voor de afwisseling eens een beetje coöperatief zouden willen zijn, kon het allemaal net met ietsje minder hindernissen tot een beetje acceptabel eind gebracht worden. Dat zit er al wat langer niet in dan me lief is en maakt me alles behalve vrolijk.
Er zijn momenten, gelukkig maar, waarop alles koek en ei lijkt. Zoals gister- en vanochtend met de krant op het terras in Agnita. Dan is het een andere wereld. Een wereld die aan mij voorbij trekt zonder dat ik daar last van ondervind. Dan ben ik de toeschouwer, die van deelname is vrijgesteld en zich ongestoord aan zijn bezigheden kan wijden. Zelfs mijn koffie krijg ik aangereikt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten