Gek word ik ervan. Van Sammy en zijn hese geblaf. Morgen is het de vierde dag van zijn medicinale behandeling, dan zou verbetering te zien moeten zijn. Gisteravond leek het er even op. Vandaag is het weer helemaal niks. Het is niet alleen z'n achterkant. Dan zou hij met zijn voorlijf gewoon rechtop zitten. Dat doet hij dus niet, hij blaft liggend. Sterker nog, met z'n achterpoten kan ik doen wat ik wil. Het aanraken van z'n voorpoten leveren me daarentegen grommende waarschuwingen op. Voor de rest blijft z'n hoofd het enige lichaamsdeel, waar hij nog mee beweegt. En al dat geblaf heeft ws minder met pijn dan met onvermogen te maken. Z'n blaas en darmen legen is niet iets wat een hond zich graag laat overkomen. De rituelen uit de jongere jaren zijn weliswaar verdwenen, maar in z'n eigen vuiligheid liggen is niet wat hij wil. Het zal met een aftakelende mens niet anders zijn, vrees ik.
Het gaat kortom de kant op, die ik gehoopt had te kunnen mijden. Zonder vooruitgang ga ik me dat geen week meer aandoen en Sammy ook niet. Het geblaf en verschonen zijn daarbij niet de doorslaggevende elementen. Dit is gewoon geen leven, dat je wilt leiden/lijden, ook niet als hond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten