Feesten, ook voor de doop van een kind, kun je met een gerust hart aan de Roemenen overlaten. Nauwelijks twintig mensen in een veel te grote zaal, maar met muziektrio. Twee uur had het moeten beginnen, maar dat duurde wat langer. De vader wilde maar niet op komen dagen. Bleek na iets van driekwartier, dat ze de oma, raar woord voor een vrouw van 50, ergens hadden opgehaald, die in principe voor een paar weken geld was scoren in Duitsland. Met aardbeien plukken .... 18 uur per dag. Lang leven de open grenzen en de daar uit voortvloeiende uitbuiting in Europa. Maar dat terzijde.
Emotioneel momentje, waarna het feest kon beginnen. Na achten hebben we het feestend gezelschap verlaten. Behalve dat ik het wel een beetje gehad had, was er nog zoiets als een afspraak met de dierenarts.
Jammer blijft het, dat ze van de maaltijd, waar omheen het feest gebouwd werd, weinig weten te maken. Alles standaard, en volstrekt fantasieloos. Ik vrees, dat ik de enige ben, die zich daar aan stoort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten