Zoals eerder geconstateerd, als ik ergens over te klagen heb, is het over het gebrek aan saaiheid. Laat ik het netter formuleren: een gebrek aan rust! Actie is prachtig, maar dan niet-betrokken graag. Vanaf een terras de dag voorbij zien trekken in een stad als Toulouse, of doe de F1 op een grote flatscreen met meer crashes dan er wagens rijden. Allemaal iets waar ik vooral niks mee hoef. Niets anders dan gadeslaan en bij behoefte genieten.
Nu moet ik weer relativeren, troosten, het herstel regelen, eindeloos argumenteren met Mariana dat niet iedereen zo begripvol voor anderen en andermans spullen is als zij, etc, etc. En eigenlijk was ik toe aan mezelf. Toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten