Nog wat maagvulling achter de kiezen duwen en dan hebben we het voor vandaag gehad. Op naar morgen. De Spaanse overtuiging dat het dan misschien wel beter gaat. Dingen moeten doen, waar je geen zin in hebt, is weinig stimulerend. Dingen niet kunnen doen, moeten afwachten, thee drinken en het beste hopen, maakt je radeloos. Het is erger dan wachten op de zon als het regent. Daarvan weet je tenminste dat het gaat gebeuren.
Een pup onder je handen uit het leven zien glijden is niet prettig. Zelfs niet met de inmiddels opgebouwde ervaring (epilepsie, bus, parvo en onbekendere oorzaken). Een trouwe bondgenoot na ruim 14 jaar zien worstelen met zichzelf en/of het leven is een overtreffen de trap, waarvan ik wist, dat die zat aan te komen, maar dat zo goed mogelijk heb proberen te ontkennen.
Gaat Sammy weer opstaan? Wat zouden de Britse bookies zeggen? Geen 1:2, denk ik. Als ik het zo zie, is het meer 1:37 of zoiets. Je weet dat het er aan komt en nog ga je onderuit. En dan lezen dat Sandra Reemer is overleden. Ik heb er niks mee, behalve de leeftijd: 66. Ik zal niet over jong of oud praten, maar het komt dichtbij, erg dichtbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten