Regen. Kan ik zeggen, dat het weer me aanvoelt of toont het net een volledig gebrek aan compassie, om het eens op z'n Belgisch te zeggen. Ik heb geen behoefte aan meetreurders. Daar schiet ik weinig mee op. Aub ook geen "Kom op, het komt allemaal weer goed"-types. Die nog minder zelfs. Gewoon mensen, die met hun eigen sores bezig zijn en een moment hebben, mocht ik daar de behoefte toe voelen.
Iemand die het mantelen ff overneemt en me op tijd een seintje geeft als het 'zover' is. Duurt dat langer dan een paar dagen, dan neem ik het wel weer over. Maar ff wat afstand zou prettig zijn. Dat kan ik al met het gewone dagelijkse gerommel hebben. Neem de vrijdag, een verademing, rustpunt, bijtanker, etc. Eén van de vele punten waarop Mariana en ik elkaars tegengestelden zijn. Voor haar bijna een nachtmerrie, voor mij bijna een levensnoodzaak. Maar daarover misschien een andere keer meer.
Al dat gemantel... Het gaat niet om het werk. Wat zoveel gewicht in de schaal legt is het overheersende effect van het ermee bezig (moeten) zijn. En dan is dit 'nog maar' een hond. Iemand dat 24-uur per dag aandoen, omdat ie toevallig familie is, slaat nergens op. Heb ik altijd al gevonden. Hand- en spandiensten, oké, echte zorg, nee! Vroeger normaal, hier nu nog steeds. Degene die in het ouderlijk huis blijft wonen (genot?!) krijgt de zorg voor de ouder(s) erbij. Ouderlijke bemoeizucht tot aan je zeventigste als je pech hebt. Gelukkig is Sammy geen ouder, het maakt de aandacht die hij ongewild opeist niet minder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten