En Sammy piept verder. Gezien de dosis pijnstillers kan het de pijn niet meer zijn. Wat is het dan? Angst? Onvermogen? Het lijkt me allesbehalve een pretje om nauwelijks te kunnen bewegen en daar lijkt het wel op. Maar dan begint het interpreteren al. Weten waar ik aan toe ben, zou prettig zijn. Voor Sammy maar zeker ook voor mezelf.
Zeven dagen pijnstillers en ontstekingsremmers. Nog vijf dagen dat hese geblaf? En als dat 'm niet terug op de poten brengt, wat dan?
Het is geen klus, waar je het gewenste onderdeel niet voor kunt krijgen en dus maar ff links laat liggen. Ook na ruim veertien jaar samen versta ik geen hol van het geblaf. De kracht van honden is, dat ze je mee laten genieten van hun energie en lol en je niet lastig vallen met hun sores. Dan zijn ze er gewoon ff niet. Of dat slim is, is een ander verhaal. Vrouwen zouden d'r een voorbeeld aan mogen nemen.
Sammy heeft itt Katrien een zeer beperkt ziekte-verleden. Veel meer dan langs de kliniek gaan voor z'n vaccinaties heb ik met hem niet gedaan. Ja, hij is gecasteerd. Katrien is behalve gesteriliseerd, meermaals gehecht, heeft een hartafwijking, is onderzocht op heupproblemen, bij haar zijn meerdere kleine gezwellen verwijderd en ik vergeet vast nog het een en ander. Maar voorlopig loopt Katrien sikkeneurig blaffend haar eigen gang te gaan en probeert Sammy ons iets duidelijk te maken, wat we helaas niet begrijpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten