Met een hond, die je niet kunt verplaatsen, en een dierenarts tig kilometer verderop, die niet de deur uitgaat, is het moeilijk conclusies trekken. 'Acute heupproblemen'. Ik weet niet, wat ik zie, zal vast oa met de heup te maken hebben en gezien de snelheid, waarmee het z'n beslag heeft gekregen, mag het ook 'acute' genoemd worden, maar is het dat echt?
Uit het niks ineens gaan liggen en nergens meer toe in staat zijn, behalve wat bewegen met de voorpoten en het hoofd? We gaan het zien. Zeven dagen ontstekingsremmers met pijnstillende werking. Ik sta altijd open voor een wonder of wondertje. Maar iets maakt me terughoudender, dan ik normaal al ben.
Sammy is rustig en dat lijkt me mn voor hemzelf erg prettig. Maar hij ligt er gevloerd bij. Angst straalt uit z'n ogen. Hij weet niet wat hem overkomt en wat hij er mee kan of aan moet. Ik probeer het interpreteren uitgeschakeld te houden. Neem voor waar wat ik zie, en wat ik zie, is niet mis.
Ik heb het sterven van de moeder van Yoland van dichtbij meegemaakt en de in mijn ogen overdreven neiging tot betrokkenheid, bijna deelname van haar kinderen. Nu zat die vrouw tegen haar eind aardig onder de morfine en zal daar ook aan overleden zijn, maar je zag in een korte tijd een ondanks allerlei fysieke problemen (sociaal) actief mens gereduceerd worden tot iets dat nog ademhaalde en daar was alles ook mee gezegd. Ik vergis me in deze graag, maar bij Sammy is het volgens mij niks anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten