Het overallplaatje krijgt negatieve trekjes. De tuin glipt me uit de handen, als ik niet oppas. Betalingen worden vooruitgeschoven zonder reden. Sammy legt een hoop verkeerd gewicht in de schaal. Als ik niet uitkijk, word ik meegesleept. Tijd voor actie. Activiteit is gewenst. Tijd om weer achter vanalles aan te gaan. Het komt toch maar zelden naar je toe.
Dat is het genot van een fatsoenlijk hotel .... je kunt je bezig houden met dat waar je zin in heb, de rest mag ook maar hoeft niet, want wordt sowieso gedaan. Toch maar die interieurverzorgster? De eerste en misschien wel enige ergernis zou het gemis van een keuken(tje) zijn. Menukaarten bieden nou eenmaal een beperkte keuze en lang niet iedere dag wat anders. Maar zelfs in dat laatste geval gaat het na een paar weken gegarandeerd vervelen. Af en toe een homp brood met een paar tomaten en een stuk kaas kun je geen koken noemen maar is wel prettig. Ook voor inspiratie van de markt is eigen kookgelegenheid prettig. Maar wie weet. Ook nu heb ik af en toe het idee, dat ik het koken een plek toedicht, die het ooit wel gehad heeft, maar inmiddels tanende is. En dat ligt werkelijk niet aan de hoogstaande kwaliteit van het gebodene in de lokale restaurants.
Het is een ingewikkeld samenspel van wensen, mogelijkheden en omstandigheden dat de laatste paar jaar in Nederland en de eerste paar jaar in Frankrijk gedraaid heeft als en tierelier. Daarna is het kraken en piepen begonnen en kraakt en piept het nog steeds tussen de hoopgevende momenten door. Verstoorde evenwichten .... hoeveel zou ik er herbergen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten