'Op mijn tandvlees lopen'. Altijd een prachtige gevonden als iemand het zei. Ik kon me dat in geuren en kleuren voorstellen. Vond het bijna zonde, dat het mij nooit overkwam. Dat heb ik vandaag ingehaald zonder ook maar één vinger krom te maken aan fysieke inspanning. Geen bos gekapt. Geen tuin gemaaid. Geen vloer geboend. Zelfs geen was gedraaid. Op en neer naar Sibiu gereden. Dat is mijn enige wapenfeit vandaag, als je de fles rosé (na terugkeer) op vrijwel nuchtere maag ff buiten beschouwing laat.
Tja, boem in bed. Was er blijkbaar ff aan toe. Dat ene glas dat in de fles is blijven zitten verandert daar weinig aan. Uitgeteld. Dat was één. Dik twee uur later wilde het niet echt met de herrijzenis. Leek wel alsof ik een pak rammel had moeten incasseren. Was ik met schildpadden ipv honden gaan wandelen had ik nog achterop gelegen. Dat was het moment, dat ik aan mijn tandvlees moest denken. Tandjes om terug te schakelen waren er niet meer. Gestaag voort gestrompeld. Mag hopen dat dat gevoel niet met de werkelijke voortbeweging overeenkwam.
Wat hakt er nu zo in? Ja, de dat druivensap, maar dat is slechts de afmaker. Wat is de trigger? Sammy? De dood weer een keertje? Het zal niet zo zijn. De afwijkende mening van de dierenarts? Het hoe dan ook maar voorthobbelen van de tamelijk onmogelijke situatie? Emoties zijn blijkbaar slopend. Waarom vindt iedereen dan, dat je daar zo mee bezig moet zijn? Ga ik dat nog zeven dagen aanzien? Doorstaan? In elk geval meemaken, vrees ik. Sammy eet, drinkt, oogt helder, weigert enkel op te staan. Nog steeds "Faites vous jeux" ipv "Rien ne va plus". Duivels spelletje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten