Het graven kan beginnen. Sammy's ogen tranen als hij naar me opkijkt. Is het verwachtingsvol? Waarom kan die persoon, die tot nog toe alles in mijn leven in goede banen heeft weten te leiden niet maken, dat ik weer op kan staan?? Je ziet het 'm bijna denken. Ik zie het in elk geval. De onmacht uitstralende ogen. Verwijde pupillen. Het schijnt op pijn te duiden. Ik denk meer aan machteloosheid. Hij kan in feite niks meer. In het wild zou hij binnen 2-3 dagen zijn gestorven aan vergiftiging door nierfalen bij gebrek aan water.
Was het een mens geweest lag hij inmiddels al de nodige dagen op de IC aan allerlei infusen. En omdat naar mijn idee alle organen naar behoren werken, kan zoiets een aardig tijdje duren. Bij enige vorm van uitzicht is dat niet verkeerd. Maar wat als het uitzichtsloos is? Met een mens in een dergelijke toestand zou je ws nog kunnen praten, de toestand delen, zaken op een rijtje zetten of het gewoon accepteren.
Maar nu? Sammy vindt de toestand overduidelijk lullig, vervelend, ws ook angstaanjagend en ik vind het lullig voor Sammy. Wat schieten we daar mee op? Geen ziekenhuisbed waarnaar ik 'm kan afschuiven. Klinkt lullig maar mantelen heeft zo z'n grenzen. Belangrijker is echter dat Sammy niet gemaakt is om permanent op een betonvloer te liggen met een onwillig achterlijf. Ook dat zie ik 'm denken en ik zie het 'm ook niet meer doen. Opstaan, bedoel ik dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten