Sammy is behoorlijk vermagerd, maakt geen zieke indruk, doet weinig tot niks behalve slapen, eet een enkel brokje, drinkt op zijn omstandige manier af en toe wat water en vertoont vandaag zowaar wat meer leven. Loopt rond en blaft op zijn zeurderig dwingende wijze, als hij niet kan doen, wat hij zou willen, wat tegenwoordig bijna voor alles geldt.
Hij gaat net als Katrien de paar treden naar de voordeur niet meer op, kan dus niet meer naar binnen en moet net als Katrien tevreden zijn met een plek in de tuinkamer, maar is dat, gehoord zijn geblaf, duidelijk niet. Hij mist de vanzelfsprekende aandacht en kan niet meer overal bij zijn. Oud worden is inleveren.
Hoe oud ze zijn vergeleken met een mens is een onderwerp, waar een hoop verschil van mening over bestaat. Het hangt af van de grootte van de hond, het ras en ongetwijfeld ook van meer 'persoonlijke' factoren als genen, soort leven, voeding, etc. Zeer ws zijn Sammy en Katrien de 100 gepasseerd en mogelijkerwijs zelfs ruim ook. Niks te klagen dus, maar hoe oud ook, doodgaan is niet, iets waar je op zit te wachten, ook honden niet, al is dat gebaseerd op interpretatie en niet op bevestiging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten