Verzorging

  De toestand van Sammy, de mogelijk terminale consequenties dwingen me om mijn blik naar het deel van de binnenplaats te richten, waar de aannemer neergepleurd heeft, wat hij aan pallets, balken, stenen en ander spul niet meer kon gebruiken, dan wel niet meer nodig had. Alleen de gedachte laat mijn moed al in de schoenen zakken. Per saldo geen werkje van niks, maar zeker ook geen bezigheid voor een dag. Een paar uren zal ik er mee zoet zijn. Belangrijkste te nemen hindernis is, waar heen met de zooi?

 Maar afgezien van dit specifiek voorbeeld, is het verbazingwekkend, hoe makkelijk ik accepteer, dat er ergens rotzooi ligt en ik het niet alleen niet opruim, maar me er ook niet, absoluut niet aan stoor dat het er ligt. Ik zie het niet. Loop er langs. Werk er omheen. Het is trouwens zelden of nooit rommel, die ik gemaakt heb, die (was, afwas, koken, klussen) ruim ik weldegeljk op. Het is het gevolg van omstandigheden (verhuizing), de zoektocht naar de juiste materialen cq dingen (inrichting) of met dank aan werk door derden (aannemer). Zolang het mijn dagelijkse gang niet belemmert, ontbreekt de behoeft het op te ruimen. Dat opruimen niet mijn hobby is, zal niks zijn dat exclusief op mij van toepassing is. Het feit, dat het me niet stoort is volgens mij minder algemeen verspreid.

 Nu is die combi bij mij niet van gisteren, maar ken ik dat al zover mijn geheugen reikt. Wat door de jaren heen veranderd cq erger is geworden of ik makkelijker in ben geworden, is het complete gebrek aan, ja aan wat? Hoe heet zoiets iets? Sociale discipline? Het rekening houden met het oog van de ander, de buitenstaander. Misschien is dat zelfs een beetje doorgslagen. Een mooi grasveldje met wat bloemen .... Wat is het mis mee vergeleken met pallets, stenen en balken?