De dag van de waarheid? Ik twijfel. Het is geen éénduidig slechte situatie. Er is pijn/onvermogen maar ook een hoop normaliteit. Het niet meer op kunnen slaan is het breekpunt. Hoelang laat ik Sammy de betonvloer ongecontroleerd vervuilen. Gaat die lucht er ooit nog eens uit of krijgen we straks als de vloerverwarming aangezet wordt de confrontatie met een indringende zeiklucht??
Ik sla een zijweg in. Het gaat om opstaan of niet opstaan. Gaat ie dat nog voor elkaar krijgen? Is het überhaupt nog mogelijk? De dierenarts is er niet echt een hulp in. Deels natuurlijk weer de taalbarrière maar ook terughoudende voorzichtigheid. Hij houdt zich erg op de vlakte. Hij is gelukkig niet misplaatst enthousiast, maar zegt ook niks in de trant van "Volgens mij wordt het niks meer." Hij laat het wijselijk op mijn bordje liggen.
Ik denk, dat ik maar eens begin met het vrijmaken en uitgraven van de begraafplek. Een mens blijft hopen. Als ik me daarop richt, ligt hij volgende mnd nog te piepen. Er is altijd wel ergens een teken(tje), dat maakt, dat je tegen beter weten blijft hopen op een soort wonder. Ik zie dat wonder er niet van komen. Ik zal 'm vandaag nog een paar keer op de poten proberen te krijgen en zoniet dan blijft enkel afscheid nemen over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten