Naast alles, dat al op me wacht, komt er dus ook het in orde maken van de laatste rustplaats van Sammy bij. Ik denk, dat het weinig zin heeft me van het tegendeel te overtuigen. Hij ligt en beweegt het grootste deel van zijn lijf niet meer. Maar dat terzijde.
Wel beginnen, niet afronden... Tuin, huis, auto's, inrichting, keuken, administratie, afwerking badkamer, etc. Eindeloos aanvulbaar. Het is me teveel. Is het leven me teveel of wil ik teveel in mijn leven? Ik doe al mndn niks nieuws meer, daar kan het niet aan liggen. Ben ik bezig met het afronden van het een, komt er weer iets anders tussendoor. Is de boel door elkaar gegooid, is het weer opnieuw beginnen. Deze week Sammy. Wat zal het volgende week zijn?
Een nw leven zet je niet zomaar op de rails. Daar heb ik me wel op verkeken. Het kost een haast onvoorstelbare berg inzet en doorzet om dat setje omstandigheden voor mekaar te boksen, waarbinnen het mogelijk is om je wijs te maken, dat je geen verplichtingen meer hebt. En dan vergeet ik gemakshalve, dat de instandhouding van dat setje ws meer gaat vragen dan me lief zal zijn. Leven .... het is, dat je er niet voor betaald hebt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten